پرواز

خنکای غروب

سرخ و زرد و نارنجی آسمان

برگ هایی که زود پیر شده اند

دنیا، خلوتِ خلوت

من ، تو

      -نه!-

                 ما

                 آخرین بازماندگان آدم ها

نشسته ایم

روبرو، چشم در چشم

بیتاب تر از آنم که نگاهت سیرم کند

دستانم را به گیسوان آویخته در بادت گره میزنم

که با هم مستی کنند

فاصله ام با تو تنها به قدر یک...

نه فاصله قدری ندارد

نزد ما...

 پر پرواز گشوده ام...

که بال در بال تا خورشید برویم

نترس

دستت را بده

   همینکه همسفرم باشی کافیست

   حتی اگر بالهایمان مومی باشد...

رمضان امد و اهسته صدا کرد مرا...

از وقتی یادمه

یه حس خوبی نسبت به این ماه داشتم

این روزا این حس خوبم

کمتر که نشده هیچ

بیشترم شده

خدایا شکرت

بابت این روزای قشنگ

خدایا شکرت

بابت این همه خوبی

خدایا شکرت

بابت اینهمه نعمت

اصلا

خدایا کلا شکرت...

                                          هر سر مويم اگر شكر كند تا به ابد
                                       كم بود زين همه فيضي كه عطا كرد مرا

                                      رمضان امد و اهسته صدا کرد مرا

I love you...

داشتم فکر میکردم در  پشت این جمله معروف چه دنیایی عظیمی وجود دارد...

سالیان سال آمدند و گفتند و هر کس به سهم خود برداشتی  از این جمله کرد و رفت.

و اما آنچه می ماند همان عشق است و بس.

دیشب اما نزدیک سحر، درست زمانی که دنیا خواب است و من بیدار...

به این نتیجه رسیدم که مهمترین بخش این جمله اخرین کلام موجود در آنست

همان کلمه «تو»

که اگر تویی نبود  «من»  و «عشق» هم نبود تا این جمله کامل شود.